قدرت هوا ـ فضا ضرورت وحدت فرماندهى و کنترل (قسمت اول)

تا قبل از سال 1941، نیروهاى محور (A×IS-POWERS) حداکثر توان خود را داشتند. تقریبا تمام اروپا تحت اشغال آلمان بود. سرنوشت مسکو و استالینگراد در نتیجه تهدید کوچکى تغییر کرده بود. «رومل» (سردار آلمانى در جنگ جهانى دوم) آزادانه در شمال آفریقا به پیش مى‏رفت. ژاپنى‏ ها با اجراى تهاجماتى سریع و همزمان در 8 منطقه به موقعیتى شگفت آور دست یافتند و با کسب این موفقیت، ظهور مرکز قدرت دیگرى در آسیا رقم خورد. حمله ژاپنى‏ ها به «پرل هاربر»، آمریکایى‏ ها را به جنگ علیه دول محور واداشت. نیروهاى تازه کار آمریکایى، طعم اولین نبرد را در پایان سال 1942 و در شمال آفریقا چشیدند. در نبرد «کاسرین پاس» (KASSRIN-PASS)، نیروى هوایى آلمان که از لحاظ تعداد (نفرات و تجهیزات) ضعیف‏ تر از نیروهاى آمریکایى بود، حمله‏ اى چنان شدید علیه آنها صورت داد که به شکست آنها انجامید. آمریکایى‏ ها با تجزیه و تحلیل این شکست به این نتیجه رسیدند که اشتباه اصلى آنها عدم وجود وحدت در فرماندهى و کنترل و همچنین عدم توجه آنها به نیروهاى هوایى چندگانه بود که تحت کنترل فرماندهان متعدد، منجمله تعداد زیادى فرمانده زمینى بوده است. فرماندهى و کنترل تقریبا در تمامى جوامع نقشى به غایت مهم دارد. مزایا و همچنین معایب عدم وجود آن، به خوبى شناخته شده است. فرماندهى، توسط فرماندهان منصوب شده و بر منابع مشخصى که معمولاً نیروى انسانى همراه آنها را نیز شامل مى‏ شود، اعمال مى‏ گردد. شخصى که از لحاظ سلسله مراتب مافوق یک فرمانده محسوب مى‏شود، مى‏ تواند بر منابعى که تحت امر و در اختیار اوست، نظارت و کنترل داشته باشد. بنابراین، کنترل مى ‏تواند توسط سازمان هاى متعددى در یک ساختار سلسله مراتبى سازمانى، بسته به نوع مأموریت محول شده به هر یک از آنها، اعمال گردد ولى فرماندهى فقط توسط مقام منصوب شده، اعمال مى‏ شود.